قطب الدین محمد پور شیخ علی پور عبدالوهاب پور پیله فقیه اشکوری دیلمی لاهیجی، از (هنگارشمند:ریاضیدان) و دانشمندان و فقهای بزرگ سده ی 11 مانگی(قمری) و سده ی 10 خورشیدی (و سده ی 13 دیلمی) است.دارای پرنام(القاب) هایی چون شیخ الاسلام و بهاالدین .وی شاگرد میرداماد و هم دوره با شیخ بهایی بود. زادسال وی را 1000 و 1010 مانگی و وفاتش را میان 1088 و 1095 مانگی میدانند. نیاکانش  اهل اشکور بودند.قَطب الدین اهل لاهیجان بود و در کوی «میدان» می زیست.

سهیگ (مهم، ارزنده) ترین اثرش محبوب القلوب بود. و از دیگر آثارش می توان موارد زیر را نام برد:

1- ثمره الفواد 2-تفسیر شریف لاهیجی 3-خیرالرجال 4- ترجمه و شرح صحیفه ی سجادیه 5-فانوس خیال 6- کتاب ادعیه 7- لطایف الحساب 8- رساله ای در نجوم و پزشکی 9-اعمال القلب 10- حاشیه ثمره الفواد 11- رسائل 12- شرح ادبیات 13- شرح بیت« هر که بالا تر رود ابله بود» 14-نصائص لقمان 15- شرح آداب البحث

وی در محبوب القلوب خود از دو آتش سوزی بزرگ در لاهیجان در دوران خودش یادآور شده که : « 600 جلد از کتب نفیس من که بسیاری به از آنها به خط خواجه نصیر طوسی و علامه حلی و غیره بود ، سوخته شد»